حنجره نورانی ات جرعه نوش سم سیه دلان می شود و طنین هق هق زائرانت تا قیامت،

گلوی سوخته ات را یاد می کنند.تنها تو از آن شاخه گل های پرپر امامت،

سهم دلهای شکسته این وطنی،ای امام غریب فکر پرنده رو به پنجره ات را بخوان که صادقانه

وساده با ریسمانی درد خود را به ضریحت منتقل کرده اند

تا بی نوبت ترین طبیب جهان،گوشه چشمی بر خاطر مجروحشان بیاندازد.